Een jaar of twee geleden had ik nooit verwacht dat ik nog een studie zou doen en al helemaal niet in deze richting: Voedingsleer!

De mensen die mijn verhaal kennen weten dat ik een onwijs heftige periode achter de rug heb. Tijdens deze heftige periode was m'n lichaam een soort van op slot geslagen en ik kon letterlijk niet meer eten. Eerlijk gezegd vond ik dat zelf geen enkel probleem, want de extra vetjes vlogen er van af. Ik was blij! Tot het moment dat ik weer aan het werk wilde. Toen merkte ik dat m'n lichaam in een paar maanden tijd totaal verzwakt was. Aangezien het lesgeven en trainen letterlijk m'n leven is, moest ik hier iets aan doen. Maar hoe, dat wist ik niet.

Godzijdank was daar Steven. Hij gaf me iedere dag één bakje van zijn meal prep bakjes. Hij heeft mij daarna super veel over voeding geleerd omdat ik dat interessant vond. En hij leerde me hiermee weer eten. Dag voor dag, beetje bij beetje. En ik kan je verzekeren: makkelijk was het niet. Ik heb letterlijk gehuild boven m'n eten en zelfs een hysterische huilbui gehad omdat ik van 30 gram rijst naar 35 gram ging. Dat ik meer moest eten om sterk en gezond te zijn en zelfs om mooi op gewicht te kunnen blijven; met die gedachte kon ik op dat moment niets. Dankzij Steven z'n ellenlange geduld, dankzij alles wat ik leerde over voeding én omdat ik keihard heb getraind, heb ik nu een punt bereikt waarop ik kan zeggen: ik ben blij met m'n lijf.

Ik heb een lange reis afgelegd van 'dik zijn' en 'dik voelen' naar 'ik ben blij met mezelf'. Voeding beter begrijpen heeft mij heel veel gegeven. Mijn relatie met voeding is heel lang ongezond geweest. Eten omdat ik me eenzaam voelde...eten uit verveling...overeten uit een diepgewortelde angst van 'niet genoeg' hebben..Tot aan juist niét eten voor een training omdat ik daar misselijk van werd. Na een training wilde ik ook niet meer eten omdat ik dat 'zonde' vond. Of 'lekker eten' omdat het 'toch niets meer uitmaakt'. Herken je er iets van?

In m'n studenten tijd ging ik van overeten naar mezelf bijna uithongeren om vervolgens zo'n honger te hebben dat ik daarna natuurlijk weer veel te veel at. En dat steeds zo door. Wat ik ook naar vond waren de heftige schommelingen van m'n bloedsuikerspiegel. Ik kon soms huilen of juist heel agressief worden als ik honger had en nadat ik gegeten had werd ik onwijs moe.

Inmiddels kan ik zelfstandig m'n meal prep doen, begrijp ik redelijk wat ik eet, wat het doet en waar het voor dient. (Veel begrijp ik nog niet; vandaar de opleiding.) Ik eet iedere dag lekker en ik kan volop trainen. Ik begrijp m'n lichaam ook zoveel beter dan ooit en ik geniet oprecht van alle maaltijden.

Vorige maand ben ik 37 jaar geworden. Nu voor het eerst zit ik fysiek lekker in m'n vel en dat gevoel wil ik graag doorgeven aan mensen die zich herkennen in mijn verhaal. In mijn verhaal gaat het niet om afvallen. In mijn verhaal gaat het om controle nemen over je eigen leven, over je eigen beslissingen en over je eigen eten. Het gaat om begrijpen waar het mis ging en begrijpen waar het beter gaat worden. Het gaat om een lifestyle verandering, zodat je de dingen doet waar jij blij van wordt. En waar je een gezond lijf én geest van krijgt. Het gaat om balans vinden en creëren die bij JOU past en je eigen keuzes maken.
Daarbij wil ik natuurlijk ook bezig met een stuk weerbaarheid aanpakken en dat zal heel mooi aansluiten.

Mijn meest belangrijke punten zijn:
1: wat je eet moet lekker zijn!
2: je moet begrijpen wat je eet
3: geen dieet maar een levensstijl
4: alles is jouw keuze, er is geen 'moeten'
5: balans

Daarbij wil ik me ook heel graag gaan richten op 'voeding- gedrag- opvoeding' maar daarover later meer. One thing at the time 😊

Super dat je nog steeds leest. Ik ben me ervan bewust dat dit een lang verhaal is. Dus dank je wel dat je er nog bent! ❤
Als ik je aandacht heb weten te vangen, op welke manier dan ook, dan hoop ik dat je aan mij terug zult denken als je zover bent om het een en ander aan te pakken.

Liefs, Erika